LIS ER STILLE The Collibro- Δισκοκριτική

Ωιμέ! Τίποτα από το πανέμορφο post-rock παρελθόν τούτων εδώ των Δανών δε θα προμήνυε ένα τόσο σκοτεινό, πειραματικό, αμείλικτο progressive rock μεγαλούργημα όπως το “The Collibro”. Για τι σόι δίσκο μιλάμε; Για έναν από αυτούς που χρειάζεσαι πολλά καντάρια έμφυτης μουσικής ιδιοφυίας, πολλές ουγγιές ενημερωμένης δισκοθήκης και –κυρίως- αυτοκαταστροφικό ψυχισμό για να γράψεις. Ξέρετε, εκείνους τους κινηματογραφικούς δίσκους, που αν σε ρωτήσουν ποια είναι η πιο αδύναμη στιγμή δε δύνασαι να τη βρεις, καθότι κάθε δευτερόλεπτο αποτελεί ένα σημείο του ταξιδιού που αντλεί τη δύναμη από το αμέσως προηγούμενο και μεταβιβάζει τη δικιά του δύναμη σε αυτό που ακολουθεί. Κατηγορώντας ένα από αυτά, θα ήταν σα να κατηγορείς το ταξίδι.

Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε, λοιπόν. Εν προκειμένω, εγώ το περίμενα από τους GAZPACHO, εκείνα τα Νορβηγάκια που αγαπάνε την ύστερη MARILLION εποχή, αλλά ο φετινός τους δίσκος δεν κατάφερε να με βάλει στο συγκεκριμένο τριπάκι που έψαχνα. Η αναφορά στους GAZPACHO δεν αφορά στην άμεση συγγένεια στον ήχο –όχι ότι δεν υπάρχει υπό μία ευρεία έννοια- όσο στην αύρα που αποπνέει ο δίσκος. Αυτό γιατί, μουσικά, το “The Collibro” μέσα από τα εκπληκτικά φωνητικά του που άλλοτε υψώνονται ψηλά, σε Jeff Buckley-ικά vibrato και άλλοτε χαμηλώνουν για να γίνουν βαρύτονα, σχεδόν goth-ίζοντα, μέσα από ευφυή κιθαριστικά ευρήματα που θα φέρουν στο μυαλό από TEA PARTY μέχρι 16HORSEPOWER και GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR μέσα από το ανατριχιαστικό πιάνο που κυριαρχεί σε πολλά σημεία και δένει τρομαχτικά με ένα ανίερο μπάσο σχηματίζει ένα μουσικό συνονθύλευμα για συγκεκριμένες ώρες. Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, κυρίως για τις μικρές…

Πολλές φορές, όταν ακούς την πρώτη νότα από ένα δίσκο (το “Perfect Element” των PAIN OF SALVATION ή ας πούμε το “Blessed Are The Bonds” των THE PAX CECILIA –λέω εγώ τώρα κάποια δικά μου παραδείγματα) αυτόματα προκαταβάλλεσαι για τη συνέχεια. Όλα τα συναισθήματα που θα ακολουθήσουν κατά την ακρόαση του σου έρχονται νωρίτερα από το κανονικό –ή μήπως αναδρομικά από τις προηγούμενες φορές;- και σου μαυρίζουν λιγάκι τη διάθεση. Σου δημιουργούν έναν τόσο δα κόμπο στο στομάχι. Και ξεκινάς το ταξίδι μέχρι την τελευταία νότα. Όταν ένιωσα αυτά ακριβώς με τις ψαλμωδίες του εναρκτήριου “All The Blood”, ήμουν πια σίγουρος.